XXIV Dzień Papieski - SPGromadka

W dniu 30.10.2024 o godz. 9:45 na sali fitness zebrała się społeczność szkolna, aby po raz kolejny uczcić osobę wielkiego Polaka, jakim był Święty Jan Paweł II, aby dowiedzieć się czegoś więcej o tym wielkim poecie, filozofie, myślicielu, Papieżu, a przede wszystkim wspaniałym człowieku. Zgromadzona publiczność mogła pogłębić swoją znajomość osoby oraz nauczania Jana Pawła II, dzięki spektaklowi słowno – muzycznemu, który został przygotowany przez uczniów naszej szkoły.

Tegoroczny XXIV Dzień Papieski przeżywaliśmy pod hasłem: „Święty Jan Paweł  II – Ewangelia starości i cierpienia”. Wydaje się, że to temat trudny, temat mało atrakcyjny, ale przecież w życie człowieka wpisana jest nie tylko radość, ale wpisany jest także ból, cierpienie i przemijanie. Kruchość ludzkiego istnienia w sposób najbardziej wyrazisty ujawnia się w starszym wieku, staje się w tej perspektywie przypomnieniem o wzajemnej zależności i nieodzownej solidarności między różnymi pokoleniami. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, abyśmy w życiu nie stracili z oczu celu naszego życia.

W nawiązaniu do tegorocznego hasła na scenie dominowała biel. Miała ona przypominać, że każdy chrześcijanin podczas Sakramentu Chrztu Świętego otrzymał białą szatę, jako znak czystości i przynależności do Jezusa Chrystusa i przybrany w tą szatę powinien przejść przez całe swe życie i w tej szacie stanąć po śmierci na Sądzie Ostatecznym. Kolor biały miał także nawiązywać do bieli szpitali, które z racji swojego powołania wpisują się w temat cierpienia, starości i przemijania. O przemijaniu ziemskiego czasu i  celu każdego ludzkiego życia przypominała również replika słonecznego zegara z wadowickiego kościoła, na którym wyryty jest napis: CZAS UCIEKA, WIECZNOŚĆ CZEKA.

W postawie wdzięczności za nasze życie i za życie świętego Jana Pawła II, pięknie wybrzmiała piosenka Edyty Geppert „Kocham cię życie”. Następnie zgromadzona publiczność mogła za pośrednictwem telebimu zobaczyć i usłyszeć Jana Pawła II, który mówił w Wadowicach, swoim rodzinnym mieście, że „tu wszystko się zaczęło, i życie się zaczęło, i szkoła się zaczęła, i teatr się zaczął, i studia się zaczęły, i kapłaństwo się zaczęło…”. Warto sobie w kontekście tych słów uświadomić, jak ważny dla człowieka jest dom rodzinny oraz środowisko, w którym dojrzewa i rozwija się jego charakter i postawa na dalsze lata życia, bowiem:

Człowiek idzie swoją drogą, ale go prowadzi Słowo,

tylko źródło zawsze jedno jest.

Po wysłuchaniu pieśni o rodzinnym mieście Karola Wojtyły, na scenie pojawiły się dwie Krakowianki, które starały się opisać trzydzieści lat w Krakowie kardynała, biskupa, kapłana, który już na samym początku rozśpiewał kościół Floriana, otworzył się na chorych

i swoją służbą ofiarną potrafił zamienić Kościół w ogromną salę szpitalną (sic!). Poza tym przyciągał do siebie młodzież, której grupa spora wkrótce nazwała siebie „rodzinką wujka Karola”. Wspólne wyjazdy w góry, modlitwy dymem osnute, wędrówki, podczas których ksiądz był przyjacielem nawet wtedy, gdy został biskupem. I zaraz potem zgromadzona publiczność mogła usłyszeć piosenkę o „rodzince wujka Karola, złączonej nieziemską siła, która złemu światu mówi: Hola!, bo człowiek żyje przez miłość”.

Oczywiście podczas tego spektaklu nie mogło zabraknąć akcentów związanych

z tajemnicą powołania Karola Wojtyły na Papieża, czy też dramatycznych momentów, które miały miejsce podczas zamachu na placu św. Piotra. W krótkiej prezentacji multimedialnej zostały one przedstawione, a na ich kanwie wybrzmiała następnie pieśń: „Abba Ojcze”.

Potem widzowie ujrzeli na telebimie fresk z Kaplicy Sykstyńskiej, przedstawiający Sąd Ostateczny i usłyszeli fragment „Tryptyku rzymskiego” Jana Pawła II:

W Kaplicy Sykstyńskiej artysta umieścił sąd,

w tym miejscu sąd dominuje nad wszystkim.

oto kres niewidzialny stał się tutaj przejmująco widzialny.

Kres i zarazem szczyt przejrzystości -

Taka jest droga pokoleń.

Non omnis moriar -

To co we mnie niezniszczalne,

teraz staje twarzą w twarz z Tym, który JEST.

I zaraz potem zgromadzona widownia mogła usłyszeć pieśń: „Duchu święty, obudź mnie do wiary…”, w refrenie której pojawiają się słowa: „Duchu, odnów we mnie Twoje dary, ożyw,co jeszcze martwe jest”. Ostatnim punktem przedstawienia był wspólny śpiew ulubionej pieśni Jana Pawła II, czyli „Barki”.

Na zakończenie zabrał głos pan Ryszard Kawka wójt gminy Gromadka, który

w gorących słowach podziękował wszystkim za udział w tej uroczystości; szczególne słowa podziękowania zostały dedykowane młodym artystom oraz paniom Marii Obajtek i Elżbiecie Rozpędowskiej za trud włożony w przygotowanie tego spektaklu. Słowa podziękowania należą się także panu Piotrowi Gnyszka za profesjonalną obsługę świateł oraz sprzętu multimedialnego, dzięki którym cały spektakl nabrał szczególnej głębi.

Elżbieta Rozpędowska